Suchergebnisse

Ustawodawca w kan. 1392 penalizuje przestępstwo porzucenia świętej posługi. Jest to nowa regulacja prawna, która nie ma swojego odpowiednika ani w KKKW, ani w KPK/17. Podmiotem popełnienia przestępstwa jest duchowny. Biorąc pod uwagę trzystopniowy sakrament święceń odnosi się ono do diakona, prezbitera oraz biskupa. Przedmiotem zaś przestępstwa jest umyślne opuszczenie świętej posługi, której celem jest uwolnienie się spod właściwej władzy kościelnej. Autor zwraca uwagę na wszystkie cztery wymagania, aby można zastosować sankcję karną. Do wymagań tych należy: 1) dobrowolne porzucenie świętej posługi; 2) nielegalne porzucenie świętej posługi; 3) zamiar uwolnienia się spod kompetentnej władzy kościelnej oraz 4) sześciomiesięczny, nieprzerwany upływ czasu.

Celem artykułu jest ukazanie wymogu prawnego ustanowienia aktów nadzwyczajnego zarządzania przez konferencję biskupów (kan. 1277 in fine). W Polsce, jak dotąd, Konferencja Episkopatu ich nie zdefiniowała. Analiza prawa partykularnego innych konferencji wskazuje na ukształtowanie się trzech kryteriów, za pomocą których są określane akty nadzwyczajnego zarządzania. Wymóg prawa kanonicznego stanowi, że akty te nie mogą być określane na podstawie instrukcji, lecz dekretu (kan. 455). Aby mógł on wejść w życie, powinien uzyskać recognitio od Kongregacji ds. Duchowieństwa. Ustalenie, które akty należy uznać za akty nadzwyczajnego zarządzania, jest kluczowe dla rozróżnienia tychże aktów od transakcji, która może pogorszyć stan majątkowy kościelnej osoby prawnej (kan. 1295), oraz istotne dla organów kolegialnych udzielających zgody na dokonanie tychże aktów (kan. 1277).

Ku nowemu rozumieniu stypendiów mszalnych
Pojęcie "stypendiów mszalnych" zostało utrwalone w długoletniej tradycji Kościoła. Ich uzasadnienie można znaleźć w liście apostolskim Firma in traditione oraz w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 r. Mimo to zrozumienie ich znaczenia nie jest jasne i często bywa mylone z kupowaniem sakramentów lub rodzajem opłaty za wykonaną usługę. Z historycznego punktu widzenia stypendium Mszy św. wywodzi się z procesji z darami podczas sprawowania Mszy św. To właśnie podczas offertorium uczestniczący w celebracji Eucharystii składali swoje dary. Niniejsze opracowanie analizuje koncepcję tzw. stypendiów mszalnych i ich ewoluującą formę w praktyce Kościoła. Autor zwraca uwagę na fakt, że ofiary składane z racji Mszy św. muszą być spójne z teologią sakramentu Eucharystii i jego ścisłego związku między celebransem a ludem wiernych. Ostatecznie ofiary te przyczyniają się do dobra Kościoła oraz uczestniczą w jego trosce o utrzymanie szafarzy i dzieł.

The diocesan tax is a compulsory cash benefit imposed on the income of both a juridical person and a physical person. There are two types of tax in canon law: ordinary and extraordinary tax. Although the Pontifical Council for Legislative Texts issued the authentic interpretation of c. 1263 and ruled that tax may not be imposed on Mass offerings, some doubts might arise as to the legitimacy of the tax imposed on "other physical persons". The conciliar Decree Christus Dominius states that priests are to contribute from their clerical income for the needs of the diocese "according to the bishop's determination". As such, tax may be imposed only in the event of grave necessity determined by the diocesan bishop following consultation with advisory bodies. Extraordinary exaction by its very nature should be understood as the voluntary offerings of clerics as their contribution for a specific diocesan purpose. The aim of the article is to draw attention to the legal requirements for imposing an extraordinary tax, the motives for establishing it, as well as possible tax exemptions. The analysis of the article is based on an exploration of the history of development of c. 1263; the concept of tax in canon law; extraordinary exaction; the subject of extraordinary exaction; the qualities of the extraordinary exaction; legal requirements of imposing extraordinary exaction; the question of income. ; Podatek diecezjalny jest obowiązkowym świadczeniem pieniężnym nakładanym na dochody zarówno osoby prawnej, jak i fizycznej. W prawie kanonicznym istnieją dwa rodzaje podatków: zwykły i nadzwyczajny. Chociaż Papieska Rada ds. Tekstów Prawnych wydała autentyczną interpretację kan. 1263 i orzekła, że podatek nie może być nakładany na ofiary mszalne, pojawiają się jednak wątpliwości co do zasadności podatku nakładanego na "inne osoby fizyczne". Dekret soborowy Christus Dominius stanowi, że kapłani mają przeznaczać z dochodów duchownych na potrzeby diecezji "zgodnie z postanowieniem biskupa". Jako taki może być nałożony tylko w przypadku poważnej konieczności, która jest określana przez biskupa diecezjalnego po zasięgnięciu opinii organów doradczych. Nadzwyczajne świadczenie, ze swej natury, powinno być rozumiane jako dobrowolne ofiary duchownych, jako ich wkład w konkretne cele diecezjalne. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na prawne wymogi nakładania podatku nadzwyczajnego na duchownych, motywy jego ustanowienia, a także rozumienie czym jest dochód. Rozważania dotyczą następujących aspektów: 1) historia rozwoju kan. 1263; 2) pojęcie podatku w prawie kanonicznym; 3) świadczenie nadzwyczajne; 4) przedmiot świadczenia nadzwyczajnego; 5) cechy nadzwyczajnego podatku; 6) prawne wymogi ustanowienia świadczenia nadzwyczajnego; 7) kwestia dochodu. ; Епархиальный налог – это обязательный платеж, взимаемый с доходов как юридических, так и физических лиц. В каноническом праве существует два вида налогов: обычные и чрезвычайные. Хотя Папский совет по интерпретации законодательных текстов дал аутентичное толкование кан. 1263 и постановил, что налог не может взиматься с пожертвований на служение Мессы, существуют сомнения в законности налога, взимаемого с »других физических лиц«. Согласно декрету Второго Ватиканского собора Christus Dominius, священники должны выделять из своего церковного дохода средства на нужды епархии, »как это определено епископом«. Как таковой, он может быть наложен только в случае крайней необходимости, которая определяется епархиальным епископом после консультации с совещательными органами. Чрезвычайный налог, по своей природе, должен пониматься как добровольное приношение духовенства, как его вклад в достижение конкретных епархиальных целей. Цель данной статьи – осветить юридические требования для введения чрезвычайного налога на духовенство, мотивы его установления и понимание того, что представляет собой доход. Положения статьи основаны на анализе существенных аспектов таких как: история развития кан. 1263, понятие налога в каноническом праве, чрезвычайный платеж, объект чрезвычайного платежа, характеристика чрезвычайного налога, юридические требования для установления чрезвычайного платежа, вопрос дохода.

Withdrawal of the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland from the European Union (Brexit) has definitely been bringing various consequences in the field of social security. It is therefore worthwhile to analyse it from the point of view of the social rights of Poles residing in the United Kingdom (as well as, in a comparative and auxiliary manner, of the British residing in Poland), following the formal conclusion of the withdrawal. The article therefore synthetically presents this current, post-Brexit situation, taking into account the ongoing transition period as well as the perspective of negotiations on the possible agreement(s) on future EU-UK relations. Notably, the rights in question have been preserved in the transition period, but their status afterwards remains open.

The article examines legal regulations concerning pious dispositions of will contained in the 1983 Code of Canon Law. The research problem, that is, identification of the legal requirements for a lawful acceptance of pious will, indicates that anyone can effect voluntary dispositions of property for pious causes (c. 1299, §1), if he has the capacity to perform acts in law, subject to canon 668, §5. The legislator distinguishes three ways of disposing of property for pious causes: inter vivos (e.g. by a donation agreement), 2. mortis causa (e.g. by a will and testament, a testamentary legacy, or legatum), and 3. through trust for pious causes (c. 1302). In adopting pious dispositions of will, not only canon law, but also civil law should be respected, without prejudice to the supervisory authority of the ordinary bishop expressed in canon 1301, §§1 and 3; canon 1302, §§1 and 2, and canon 1304.